De foto rechts vond ik op internet. Typisch peuters, zo schattig maar nog te klein om het hele schoolfotogebeuren te snappen. 
Is de groep opgesteld, moeten ze nog allemaal naar de fotograaf kijken. Eén kijkt er uit het raam. Averechts is dan zeggen: "Niet uit het raam kijken". Want dan kijken ze vervolgens allemaal uit het raam, of lopen er zelfs naar toe.
Ook zijn ze goed in solidair huilen: begint er één, doet de rest voor de zekerheid ook maar mee.

Als ze niet huilen, kijken ze de kat uit de boom. Wie is die mevrouw en wat doet ze allemaal? Zou ik ook doen. Maar als ik de tweede dag op een school kom zijn zij de eersten die me enthousiast begroeten. Hé juf jij bent van de foto! Vandaar dat ik het liefst eerst even ga 'wennen' bij de peuters. Na 10 minuten hoor je erbij en ben je hun vriend, en zijn ze meer bereid en ontspannen om 'opdrachtjes' te accepteren om de foto te maken.

Deze affiches hangen nu in de stad. Het mooie licht op het gezicht trekt mijn aandacht.

"Rubens maakte schilderijen van zijn geliefden zoals wij nu foto's maken"

Het is de 5-jarige dochter Clara Serena van de de schilder Peter Paul Rubens, die haar ruim 200 jaar voor de eerste foto's vastlegde (ca. 1616).
"Zijn allermooiste en meest intieme portretten zijn ongetwijfeld de beeltenissen van zijn familie [..]. Deze werken werden niet in opdracht maar uit liefde geschilderd en dienden voor de memorie."

http://rewindtoreplay.wordpress.com/2015/04/06/rubens-maakte-schilderijen-van-zijn-geliefden-zoals-wij-fotos-maken/

"Kunt u mij helpen?" vraagt een vrouw bij een parkeerbetaalautomaat. "Mijn bankpas zit klem!". Ook ik trek aan het pasje, dat maar net uit de gleuf steekt, maar er zit geen beweging in. Ik woon om de hoek en haal gereedschap voor een betere grip. Met een handig klemmetje lukt het nu wel, de pas komt er uit, en ook de oorzaak van het vastzitten wordt duidelijk: onder het bankpasje zit de schoolpasfoto van haar kleinkind!

Het heeft de automaat ontregeld, betalen kan niet meer. Parkeerwacht gebeld. En mevrouw het klemmetje meegegeven, voor als het ooit nog eens gebeurt. Want als schoolfotograaf vind ik het natuurlijk leuk te zien dat de schoolpasfoto nog altijd bij oma in de portemonnee terecht komt!

"Bent u schoolfotograaf? Echt? Wij hadden ook een fotograaf op school. Mijn schoolfoto heb ik niet gekocht. Hij was niet mooi. De juf had het ook gezegd tegen mijn moeder, koop hem maar niet want ze zijn niet mooi. Ik stond er wel mooi op, maar hij was niet mooi want.. nou ja gewoon alles ja. Ja dat zou leuk zijn als ú bij ons op school de foto's komt maken! Dan verdient u wel veel hè, om mooie spullen te kopen voor uw huis?!"

Aldus een meisje dat ik ken uit de buurt.

De foto's die wij niet verkopen is meestal niks mis mee. Maar het is natuurlijk een (luxe) uitgave die niet iedereen kan missen! Toch worden de kinderen er wel op gekleed. Dat snap ik wel, zo doen ze toch mee met de schoolfotodag! (en staan ze ook mooi op de groepsfoto van de anderen).
 

"Het lijkt me een ondankbaar beroep, schoolfotograaf zijn. Er niks creatiefs aan want elke foto wordt al elk jaar hetzelfde gemaakt. Vorig jaar was even een schok want in plaats van liefelijk hemelsblauw kregen we een lelijke regenboog als achtergrond. Het maakte de foto’s zowaar nog lelijker. Je kunt niet spelen met licht of poses. De leerling moet ietwat schuin zitten, de kin iets omlaag en met de ogen recht in de camera. Op de foto lijkt het dan net alsof je nog maar één schouder hebt of op een andere manier er niet helemaal fortuinelijk op staat. Er is geen variatie, de streep geeft al aan wat je moet doen.

[...]

Het fotomoment zelf stelt niks voor. Je gaat goed zitten en dan *klik*, je moment is alweer voorbij. Je hebt geen flauw idee wat het eindresultaat zal zijn en daar moet je eindeloos lang op wachten. Na je persoonlijke foto komt ook nog de klassenfoto. En maar lief blijven lachen, zo’n neplachje. Nee schoolfoto’s zijn niet mijn ding."